Chciałabym napisać rozprawkę o każdym wierszu z tomiku. Tyle pozostawiają przestrzeni do dopowiedzenia;

tyle budzą skojarzeń frazy, które bogactwem zatrzymują odbiorcę w pół kroku i nie pozwalają na zbyt szybkie czytanie.

Mnie zeszło długo, do niektórych wierszy wracałam ponownie. Czytanie pochopne – nie w przypadku „Teorii powtórzeń”.

Często podczas lektury nabierałam powietrza i długo nie mogłam go wypuścić.

Puenty, zaskakujące i niejednoznaczne, zostawiały mnie często bezradną, bo jak zareagować na:

„ Miałam takie miejsce przy ścianie w kuchni,

Które wolałam od ludzi. Nadal tak mam. Że wolę” –

I czemu na tę puentę włączyło się u mnie współczucie, jednocześnie podszyte lekką zazdrością?…

Przyznam się, że dopadła mnie dość dziwna myśl, od której nie mogę się opędzić, odkąd skończyłam czytać tomik:

Gdybym była miłośniczką tatuaży –

wydziergałabym sobie poezję Jadwigi, na ten moment

„Inne przejścia”

„Trwają badania nad redukcją snu”.

Kto wie? Czy niedługo jakiś tatuaż u mnie nie pojawi się?

Dwa kolejne utwory „ Jaki to stan” i „Rosół” zatrzymuję w sercu.

Podobnie czasem i mnie nawiedza „taki stan”, właściwie to – coraz częściej – Zastygam. Albo potulnieję.

Wdzięczna jestem za tytuły wierszy.

Celne. Podkreślające.

Zrozumiałam, jak wiele wnoszą.