Miłosz Brzeziński jest autorem książek prozatorskich, np. kryminał, sensacja, thriller, biznes, finanse, nauki społeczne (psychologia, socjologia, itd.), poradniki. I choć nie pisze poezji – często się na nią powołuje podczas swoich wykładów czy w podcastach. Bardzo doceniam u ludzi nie zajmujących się poezją – w sensie jej tworzenia – doceniam to, gdy powołują się na jej piękno. Podkreślają walory wierszy, przywołują skojarzenia. Sama promuję poezję, i to, że o niej ktoś opowiada zwyczajnie sprawia mi radość. Odnośnie do przywołanego zdania – poezja sprawia, że odbiorca staje w prawdzie. Czytając wiersz nie muszę zakładać masek, poprzez odbiór wiersza czuję, że staję się lżejsza, oczyszczona. Poezja czasem wręcz boleśnie odziera ze złudzeń i mam wrażenie, że sięga do prawdy w człowieku.

Piszę od dwunastego roku życia i niedawno dowiedziałam się, że już w tym wieku byłam diarystką. Diarysta – to osoba, która pisze dzienniki. Pisałam wtedy codziennie, ręcznie, w tradycyjnym zeszycie w kratkę, na sześćdziesiąt kartek. To był mój sposób na poprawienie jakości pisania wypracowań. Przeczytałam o tym w jakiejś książce. Nie jestem pewna u kogo? Może u Montgomery, może u Musierowicz? Nie pamiętam, wiem jedno: pomogło to bohaterce nabyć sprawności w pisaniu. Piszę więc z nawyku. Nie oglądam się na to, ile osób wydaje i pisze. Poza tym – skoro mi to sprawia tyle radości – niech i komuś będzie to dane.

Zawodowa poetka w moim odczuciu to ktoś, kto ma taki zawód, a więc się z tego utrzymuje. Pracuję w zupełnie innym zawodzie. Poezja to nie jest źródło moich dochodów. Natomiast stan bycia, stan „czucia się” poetą czy poetką w moim odczuciu jest taki, jak opisuje Zbigniew Herbert w Liście do studentów PWST z 1995r. Bądźcie w każdej chwili, w każdym wypowiedzianym ze sceny słowie po stronie wartości, za pięknym rzemiosłem, przeciw tandecie, za nieustającym wysiłkiem woli i umysłu, przeciw łatwej manierze, za prawdą, przeciw obłudzie, kłamstwu i przemocy.

Wiele niespodzianek przynosi mi pisanie. Najprościej będzie mi zaprosić Państwa na mój blog boadicea.pl. Opisuję tam wydarzenia literackie, recenzuję książki, filmy, wydarzenia kulturalne; zamieszczam poezję. Jestem również obecna w social mediach. Serdecznie zapraszam!

Najnowszym owocem pisarskiej pasji jest nagrywanie krótkich filmików promujących wydarzenia kulturalne, najczęściej związane z literaturą. Nagrywamy je wspólnie z Joanną Prejzner, rzeszowską poetką i recytatorką. Można nas znaleźć w sieci pod nazwą Zakręcone Literatki.  Jest też i drugi owoc. Wraz z mężem, który ma piękny, radiowy głos, nagraliśmy wspólnie płytę. Powstała na bazie mojego debiutanckiego tomiku. Tomasz wspaniale interpretuje wiersze, a ja czytam pamiętnik. „Kufer cedru pełen” to połączenie poezji i prozy. Płytę nagrywaliśmy pod czujnym okiem znanego, rzeszowskiego twórcy, Stacha Ożoga. Jego doświadczenie i porady zaowocowały ciekawym zestawieniem, a nam pokazały, jak twórczość może wyglądać od zupełnie innej strony.

Pomysł na połączenie poezji i prozy wyszedł od mojego wydawcy Jerzego Fąfary. Była we mnie chęć sprawdzenia, jak to wypadnie. Drugi tomik zawiera same wiersze, jednak czytelnicy tęsknią do tej pierwszej formy. Możliwe, że trzeci tomik to będzie powrót do poprzedniej formy: poezja-proza. A możliwe, że … będzie zupełnie inaczej.

Jedna książka w 2024 r. Kolejna w czasie odpowiednim.

Dziękuję za to spostrzeżenie. Ciekawe pytanie! Rzeczywiście „skundlone demony”, „ostrogi różańca”, „kowadło urwało się ze smyczy” to sformułowania nietypowe, na które zwracają uwagę czytelnicy. Lubię zabawę słowem, lubię nadawać nowe znaczenia słowom. Przekornie lubię je zestawiać. Często bywa, że nie pamiętam skąd wzięła się dana metafora . Wyświetla mi się pod powiekami i jak zdążę ją zapisać to potem jeszcze raz sprawdzam w świetle dnia. Czasem zapiszę coś, co wymaga skreślenia. A czasem – pojawia się to „coś”.

Pisanie sprawia mi radość. Nie dziwi mnie to, że wiele osób sięga po tę formę tworzenia. To piękny sposób, aby wyrazić siebie, aby coś zatrzymać w opisie. Osoby piszące często przykuwają wzrok odbiorcy do tego, co zwykle mu umyka. Wdzięczność czytelnika za swoiste zatrzymanie czasu poprzez zatrzymanie na danych przedmiocie czy zdarzeniu– warta jest pisania.

Relacje. Na bazie wspólnych relacji dzieje się więcej, pełniej. Każda taka impreza poetycka, spotkanie, wspólne działania rozwijają wielowymiarowo.
Wspólne działanie to chociażby nasze „Zakręcone Literatki”, które cieszą się coraz większym zainteresowaniem. Wykorzystujemy pewną dozę humoru, aby jednocześnie przedstawić ciekawe wydarzenia kulturalne.
Wspólne działanie to też nagranie płyty z mężem, i niech to będzie swoisty „posag” dla naszych dzieci czy pamiątka dla najbliższych. Podobno kojąco wypada słuchanie naszego małżeńskiego tandemu.
Biorę udział w warsztatach poetyckich, w niektórych konkursach literackich, relacjonuję ciekawe wydarzenia na swoim blogu. Regularnie spotykam się z innymi twórcami i czytelnikami w ramach różnych działalności, np. „Literacki MasterMind”, Literacka Blogosfera”, „Gościniec Literacki”, rzeszowski oddział RSTK.

Osobiście stawiam na poezję. Moje półki i stoliki zapełniają się tomikami, antologiami. Odkąd odkryłam poezję na nowo mam wrażenie, jakbym chciała nadrobić zaległości. Poza tradycyjną poezją uwielbiam prozę poetycką. Elżbieta Isakiewicz oraz Robert Gmiterek – to dla mnie mistrzowskie pióra tej dziedziny literatury.

Jako, że moje wiersze są krótkie i jak dotąd wydałam niewiele polecam zawartość obu moich tomików. Czasem publikuję na swoim blogu.

Krystyna Miłobędzka. Anna Świrszczyńska. Bożena Kaczorowska. Jadwiga Malina. Małgorzata Hrycaj. Krzysztof Kamil Baczyński. Bolesław Leśmian. Julian Przyboś. Jan Twardowski. Józef Baran.

Na koniec wiersz. Nawiążę nim do odpowiedzi na pierwsze pytanie odnośnie do poezji jako prawdy. Do poezji nie potrzeba zakładać masek. Jednak nawet gdyby tak się stało – zawsze można wybrnąć wierszem.

„W maseczce jej do twarzy”

Nad ranem
Pobiegnę w miasto (stadion zamknięty)
nazbierać deszczu kropli
zebrać oszronionej rosy
i przemyć zimnem twarz –
A jednocześnie powytrząsać
Myśli zaspanych, myśli zabolałych
Które w głowie po nocy – nieproszone.
Zamykam więc drzwi, otwieram umysł,
nabieram hojnie powietrza
zanim nałożę.
Biegnę w maseczce ochronnej
I w mijanych oknach i witrynach
Sprawdzam czy mi w niej
do twarzy